| 1 | Jobυπολαβων δε ιωβ λεγειוַיַּ֥עַן אִיּ֗וֹב וַיֹּאמַֽר׃ Then Job answered and said, |
|---|---|
| 2 | επ αληθειας οιδα οτι ουτως εστιν πως γαρ εσται δικαιος βροτος παρα κυριω אָ֭מְנָם יָדַ֣עְתִּי כִי־כֵ֑ן וּמַה־יִּצְדַּ֖ק אֱנ֣וֹשׁ עִם־אֵֽל׃ I know it is so truthfully: but how should man be just with God? |
| 3 | εαν γαρ βουληται κριθηναι αυτω ου μη υπακουση αυτω ινα μη αντειπη προς ενα λογον αυτου εκ χιλιων אִם־יַ֭חְפֹּץ לָרִ֣יב עִמּ֑וֹ לֹֽא־יַ֝עֲנֶ֗נּוּ אַחַ֥ת מִנִּי־אָֽלֶף׃ If he will contend with him, he cannot answer him one of a thousand. |
| 4 | σοφος γαρ εστιν διανοια κραταιος τε και μεγας τις σκληρος γενομενος εναντιον αυτου υπεμεινεν חֲכַ֣ם לֵ֭בָב וְאַמִּ֣יץ כֹּ֑חַ מִֽי־הִקְשָׁ֥ה אֵ֝לָ֗יו וַיִּשְׁלָֽם׃ He is wise in heart, and mighty in strength: who has hardened himself against him, and has prospered? |
| 5 | ο παλαιων ορη και ουκ οιδασιν ο καταστρεφων αυτα οργη הַמַּעְתִּ֣יק הָ֭רִים וְלֹ֣א יָדָ֑עוּ אֲשֶׁ֖ר הֲפָכָ֣ם בְּאַפּֽוֹ׃ Which removes the mountains, and they know not: which overturns them in his anger. |
| 6 | ο σειων την υπ ουρανον εκ θεμελιων οι δε στυλοι αυτης σαλευονται הַמַּרְגִּ֣יז אֶ֭רֶץ מִמְּקוֹמָ֑הּ וְ֝עַמּוּדֶ֗יהָ יִתְפַלָּצֽוּן׃ Which shakes the earth out of her place, and the pillars thereof tremble. |
| 7 | ο λεγων τω ηλιω και ουκ ανατελλει κατα δε αστρων κατασφραγιζει הָאֹמֵ֣ר לַ֭חֶרֶס וְלֹ֣א יִזְרָ֑ח וּבְעַ֖ד כּוֹכָבִ֣ים יַחְתֹּֽם׃ Which commands the sun, and it rises not; and seals up the stars. |
| 8 | ο τανυσας τον ουρανον μονος και περιπατων ως επ εδαφους επι θαλασσης נֹטֶ֣ה שָׁמַ֣יִם לְבַדּ֑וֹ וְ֝דוֹרֵ֗ךְ עַל־בָּ֥מֳתֵי יָֽם׃ Which alone spreads out the heavens, and treads upon the waves of the sea. |
| 9 | ο ποιων πλειαδα και εσπερον και αρκτουρον και ταμιεια νοτου עֹֽשֶׂה־עָ֭שׁ כְּסִ֥יל וְכִימָ֗ה וְחַדְרֵ֥י תֵמָֽן׃ Which makes Arcturus, Orion, and Pleiades, and the chambers of the south. |
| 10 | ο ποιων μεγαλα και ανεξιχνιαστα ενδοξα τε και εξαισια ων ουκ εστιν αριθμος עֹשֶׂ֣ה גְ֭דֹלוֹת עַד־אֵ֣ין חֵ֑קֶר וְנִפְלָא֗וֹת עַד־אֵ֥ין מִסְפָּֽר׃ Which does great things past finding out; yea, and wonders without number. |
| 11 | εαν υπερβη με ου μη ιδω και εαν παρελθη με ουδ ως εγνων הֵ֤ן יַעֲבֹ֣ר עָ֭לַי וְלֹ֣א אֶרְאֶ֑ה וְ֝יַחֲלֹ֗ף וְֽלֹא־אָבִ֥ין לֽוֹ׃ Lo, he goes by me, and I see him not: he passes on also, but I perceive him not. |
| 12 | εαν απαλλαξη τις αποστρεψει η τις ερει αυτω τι εποιησας הֵ֣ן יַ֭חְתֹּף מִ֣י יְשִׁיבֶ֑נּוּ מִֽי־יֹאמַ֥ר אֵ֝לָ֗יו מַֽה־תַּעֲשֶֽׂה׃ Behold, he takes away, who can hinder him? who will say unto him, What do you? |
| 13 | αυτος γαρ απεστραπται οργην υπ αυτου εκαμφθησαν κητη τα υπ ουρανον אֱ֭לוֹהַּ לֹא־יָשִׁ֣יב אַפּ֑וֹ *תחתו **תַּחְתָּ֥יו שָׁ֝חֲח֗וּ עֹ֣זְרֵי רָֽהַב׃ If God will not withdraw his anger, the proud helpers do stoop under him. |
| 14 | εαν δε μου υπακουσηται η διακρινει τα ρηματα μου אַ֭ף כִּֽי־אָנֹכִ֣י אֶֽעֱנֶ֑נּוּ אֶבְחֲרָ֖ה דְבָרַ֣י עִמּֽוֹ׃ How much less shall I answer him, and choose out my words to reason with him? |
| 15 | εαν τε γαρ ω δικαιος ουκ εισακουσεται μου του κριματος αυτου δεηθησομαι אֲשֶׁ֣ר אִם־צָ֭דַקְתִּי לֹ֣א אֶעֱנֶ֑ה לִ֝מְשֹׁפְטִ֗י אֶתְחַנָּֽן׃ Whom, though I were righteous, yet would I not answer, but I would make supplication to my judge. |
| 16 | εαν τε καλεσω και υπακουση ου πιστευω οτι εισακηκοεν μου אִם־קָרָ֥אתִי וַֽיַּעֲנֵ֑נִי לֹֽא־אַ֝אֲמִ֗ין כִּֽי־יַאֲזִ֥ין קוֹלִֽי׃ If I had called, and he had answered me; yet would I not believe that he had hearkened unto my voice. |
| 17 | μη γνοφω με εκτριψη πολλα δε μου τα συντριμματα πεποιηκεν δια κενης אֲשֶׁר־בִּשְׂעָרָ֥ה יְשׁוּפֵ֑נִי וְהִרְבָּ֖ה פְצָעַ֣י חִנָּֽם׃ For he breaks me with a tempest, and multiplies my wounds without cause. |
| 18 | ουκ εα γαρ με αναπνευσαι ενεπλησεν δε με πικριας לֹֽא־יִ֭תְּנֵנִי הָשֵׁ֣ב רוּחִ֑י כִּ֥י יַ֝שְׂבִּעַ֗נִי מַמְּרֹרִֽים׃ He will not suffer me to take my breath, but fills me with bitterness. |
| 19 | οτι μεν γαρ ισχυι κρατει τις ουν κριματι αυτου αντιστησεται אִם־לְכֹ֣חַ אַמִּ֣יץ הִנֵּ֑ה וְאִם־לְ֝מִשְׁפָּ֗ט מִ֣י יוֹעִידֵֽנִי׃ If I speak of strength, lo, he is strong: and if of judgment, who shall set me a time to plead? |
| 20 | εαν γαρ ω δικαιος το στομα μου ασεβησει εαν τε ω αμεμπτος σκολιος αποβησομαι אִם־אֶ֭צְדָּק פִּ֣י יַרְשִׁיעֵ֑נִי תָּֽם־אָ֝֗נִי וַֽיַּעְקְשֵֽׁנִי׃ If I justify myself, mine own mouth shall condemn me: if I say, I am perfect, it shall also prove me perverse. |
| 21 | ειτε γαρ ησεβησα ουκ οιδα τη ψυχη πλην οτι αφαιρειται μου η ζωη תָּֽם־אָ֭נִי לֹֽא־אֵדַ֥ע נַפְשִׁ֗י אֶמְאַ֥ס חַיָּֽי׃ Though I were perfect, yet would I not know my soul: I would despise my life. |
| 22 | διο ειπον μεγαν και δυναστην απολλυει οργη אַחַ֗ת הִ֥יא עַל־כֵּ֥ן אָמַ֑רְתִּי תָּ֥ם וְ֝רָשָׁ֗ע ה֣וּא מְכַלֶּֽה׃ This is one thing, therefore I said it, He destroys the perfect and the wicked. |
| 23 | οτι φαυλοι εν θανατω εξαισιω αλλα δικαιοι καταγελωνται אִם־שׁ֭וֹט יָמִ֣ית פִּתְאֹ֑ם לְמַסַּ֖ת נְקִיִּ֣ם יִלְעָֽג׃ If the scourge slay suddenly, he will laugh at the trial of the innocent. |
| 24 | παραδεδονται γαρ εις χειρας ασεβους προσωπα κριτων αυτης συγκαλυπτει ει δε μη αυτος τις εστιν אֶ֤רֶץ ׀ נִתְּנָ֬ה בְֽיַד־רָשָׁ֗ע פְּנֵֽי־שֹׁפְטֶ֥יהָ יְכַסֶּ֑ה אִם־לֹ֖א אֵפ֣וֹא מִי־הֽוּא׃ The earth is given into the hand of the wicked: he covers the faces of the judges thereof; if not, where, and who is he? |
| 25 | ο δε βιος μου εστιν ελαφροτερος δρομεως απεδρασαν και ουκ ειδοσαν וְיָמַ֣י קַ֭לּוּ מִנִּי־רָ֑ץ בָּֽ֝רְח֗וּ לֹא־רָא֥וּ טוֹבָֽה׃ Now my days are swifter than a post: they flee away, they see no good. |
| 26 | η και εστιν ναυσιν ιχνος οδου η αετου πετομενου ζητουντος βοραν חָ֭לְפוּ עִם־אֳנִיּ֣וֹת אֵבֶ֑ה כְּ֝נֶ֗שֶׁר יָט֥וּשׂ עֲלֵי־אֹֽכֶל׃ They are passed away as the swift ships: as the eagle that hastes to the prey. |
| 27 | εαν τε γαρ ειπω επιλησομαι λαλων συγκυψας τω προσωπω στεναξω אִם־אָ֭מְרִי אֶשְׁכְּחָ֣ה שִׂיחִ֑י אֶעֶזְבָ֖ה פָנַ֣י וְאַבְלִֽיגָה׃ If I say, I will forget my complaint, I will leave off my heaviness, and comfort myself: |
| 28 | σειομαι πασιν τοις μελεσιν οιδα γαρ οτι ουκ αθωον με εασεις יָגֹ֥רְתִּי כָל־עַצְּבֹתָ֑י יָ֝דַ֗עְתִּי כִּי־לֹ֥א תְנַקֵּֽנִי׃ I am afraid of all my sorrows, I know that you will not hold me innocent. |
| 29 | επειδη δε ειμι ασεβης δια τι ουκ απεθανον אָנֹכִ֥י אֶרְשָׁ֑ע לָמָּה־זֶּ֝֗ה הֶ֣בֶל אִיגָֽע׃ If I be wicked, why then labour I in vain? |
| 30 | εαν γαρ απολουσωμαι χιονι και αποκαθαρωμαι χερσιν καθαραις אִם־הִתְרָחַ֥צְתִּי *במו־**בְמֵי־שָׁ֑לֶג וַ֝הֲזִכּ֗וֹתִי בְּבֹ֣ר כַּפָּֽי׃ If I wash myself with snow water, and make my hands never so clean; |
| 31 | ικανως εν ρυπω με εβαψας εβδελυξατο δε με η στολη אָ֭ז בַּשַּׁ֣חַת תִּטְבְּלֵ֑נִי וְ֝תִֽעֲב֗וּנִי שַׂלְמוֹתָֽי׃ Yet shall you plunge me in the ditch, and mine own clothes shall detest me. |
| 32 | ου γαρ ει ανθρωπος κατ εμε ω αντικρινουμαι ινα ελθωμεν ομοθυμαδον εις κρισιν כִּי־לֹא־אִ֣ישׁ כָּמֹ֣נִי אֶֽעֱנֶ֑נּוּ נָב֥וֹא יַ֝חְדָּ֗ו בַּמִּשְׁפָּֽט׃ For he is not a man, as I am, that I should answer him, and we should come together in judgment. |
| 33 | ειθε ην ο μεσιτης ημων και ελεγχων και διακουων ανα μεσον αμφοτερων לֹ֣א יֵשׁ־בֵּינֵ֣ינוּ מוֹכִ֑יחַ יָשֵׁ֖ת יָד֣וֹ עַל־שְׁנֵֽינוּ׃ Neither is there any arbitrator between us, that might lay his hand upon us both. |
| 34 | απαλλαξατω απ εμου την ραβδον ο δε φοβος αυτου μη με στροβειτω יָסֵ֣ר מֵעָלַ֣י שִׁבְט֑וֹ וְ֝אֵמָת֗וֹ אַֽל־תְּבַעֲתַֽנִּי׃ Let him take his rod away from me, and let not his fear terrify me: |
| 35 | και ου μη φοβηθω αλλα λαλησω ου γαρ ουτω συνεπισταμαι אַֽ֭דַבְּרָה וְלֹ֣א אִירָאֶ֑נּוּ כִּ֥י לֹא־כֵ֥ן אָ֝נֹכִ֗י עִמָּדִֽי׃ Then would I speak, and not fear him; but it is not so with me. |