| 1 | Jobυπολαβων δε ιωβ λεγειוַיַּ֥עַן אִיּ֗וֹב וַיֹּאמַֽר׃ But Job answered and said, |
|---|---|
| 2 | ει γαρ τις ιστων στησαι μου την οργην τας δε οδυνας μου αραι εν ζυγω ομοθυμαδον ל֗וּ שָׁק֣וֹל יִשָּׁקֵ֣ל כַּעְשִׂ֑י *והיתי **וְ֝הַוָּתִ֗י בְּֽמֹאזְנַ֥יִם יִשְׂאוּ־יָֽחַד׃ Oh that my grief were thoroughly weighed, and my calamity laid in the balances together! |
| 3 | και δη αμμου παραλιας βαρυτερα εσται αλλ ως εοικεν τα ρηματα μου εστιν φαυλα כִּֽי־עַתָּ֗ה מֵח֣וֹל יַמִּ֣ים יִכְבָּ֑ד עַל־כֵּ֝֗ן דְּבָרַ֥י לָֽעוּ׃ For now it would be heavier than the sand of the sea: therefore my words are swallowed up. |
| 4 | βελη γαρ κυριου εν τω σωματι μου εστιν ων ο θυμος αυτων εκπινει μου το αιμα οταν αρξωμαι λαλειν κεντουσι με כִּ֤י חִצֵּ֪י שַׁדַּ֡י עִמָּדִ֗י אֲשֶׁ֣ר חֲ֭מָתָם שֹׁתָ֣ה רוּחִ֑י בִּעוּתֵ֖י אֱל֣וֹהַּ יַֽעַרְכֽוּנִי׃ For the arrows of the Almighty are within me, the poison whereof drinks up my spirit: the terrors of God do set themselves in array against me. |
| 5 | τι γαρ μη δια κενης κεκραξεται ονος αγριος αλλ η τα σιτα ζητων ει δε και ρηξει φωνην βους επι φατνης εχων τα βρωματα הֲיִֽנְהַק־פֶּ֥רֶא עֲלֵי־דֶ֑שֶׁא אִ֥ם יִגְעֶה־שּׁ֝֗וֹר עַל־בְּלִילֽוֹ׃ Does the wild ass bray when he has grass? or lows the ox over his fodder? |
| 6 | ει βρωθησεται αρτος ανευ αλος ει δε και εστιν γευμα εν ρημασιν κενοις הֲיֵאָכֵ֣ל תָּ֭פֵל מִבְּלִי־מֶ֑לַח אִם־יֶשׁ־טַ֝֗עַם בְּרִ֣יר חַלָּמֽוּת׃ Can that which is unpleasing be eaten without salt? or is there any taste in the white of an egg? |
| 7 | ου δυναται γαρ παυσασθαι μου η ψυχη βρομον γαρ ορω τα σιτα μου ωσπερ οσμην λεοντος מֵאֲנָ֣ה לִנְגּ֣וֹעַ נַפְשִׁ֑י הֵ֝֗מָּה כִּדְוֵ֥י לַחְמִֽי׃ The things that my soul refused to touch are as my sorrowful food. |
| 8 | ει γαρ δωη και ελθοι μου η αιτησις και την ελπιδα μου δωη ο κυριος מִֽי־יִ֭תֵּן תָּב֣וֹא שֶֽׁאֱלָתִ֑י וְ֝תִקְוָתִ֗י יִתֵּ֥ן אֱלֽוֹהַּ׃ Oh that I might have my request; and that God would grant me the thing that I long for! |
| 9 | αρξαμενος ο κυριος τρωσατω με εις τελος δε μη με ανελετω וְיֹאֵ֣ל אֱ֭לוֹהַּ וִֽידַכְּאֵ֑נִי יַתֵּ֥ר יָ֝ד֗וֹ וִֽיבַצְּעֵֽנִי׃ Even that it would please God to destroy me; that he would let loose his hand, and cut me off! |
| 10 | ειη δε μου πολις ταφος εφ ης επι τειχεων ηλλομην επ αυτης ου μη φεισωμαι ου γαρ εψευσαμην ρηματα αγια θεου μου וּ֥תְהִי ע֨וֹד ׀ נֶ֘חָ֤מָתִ֗י וַאֲסַלְּדָ֣ה בְ֭חִילָה לֹ֣א יַחְמ֑וֹל כִּי־לֹ֥א כִ֝חַ֗דְתִּי אִמְרֵ֥י קָדֽוֹשׁ׃ Then should I yet have comfort; yea, I would harden myself in sorrow: let him not spare; for I have not concealed the words of the Holy One. |
| 11 | τις γαρ μου η ισχυς οτι υπομενω η τις μου ο χρονος οτι ανεχεται μου η ψυχη מַה־כֹּחִ֥י כִֽי־אֲיַחֵ֑ל וּמַה־קִּ֝צִּ֗י כִּֽי־אַאֲרִ֥יךְ נַפְשִֽׁי׃ What is my strength, that I should hope? and what is mine end, that I should prolong my life? |
| 12 | μη ισχυς λιθων η ισχυς μου η αι σαρκες μου εισιν χαλκειαι אִם־כֹּ֣חַ אֲבָנִ֣ים כֹּחִ֑י אִֽם־בְּשָׂרִ֥י נָחֽוּשׁ׃ Is my strength the strength of stones? or is my flesh of brass? |
| 13 | η ουκ επ αυτω επεποιθειν βοηθεια δε απ εμου απεστιν הַאִ֬ם אֵ֣ין עֶזְרָתִ֣י בִ֑י וְ֝תֻשִׁיָּ֗ה נִדְּחָ֥ה מִמֶּֽנִּי׃ Is not my help in me? and is wisdom driven quite from me? |
| 14 | απειπατο με ελεος επισκοπη δε κυριου υπερειδεν με לַמָּ֣ס מֵרֵעֵ֣הוּ חָ֑סֶד וְיִרְאַ֖ת שַׁדַּ֣י יַעֲזֽוֹב׃ To him that is afflicted pity should be showed from his friend; but he forsakes the fear of the Almighty. |
| 15 | ου προσειδον με οι εγγυτατοι μου ωσπερ χειμαρρους εκλειπων η ωσπερ κυμα παρηλθον με אַ֭חַי בָּגְד֣וּ כְמוֹ־נָ֑חַל כַּאֲפִ֖יק נְחָלִ֣ים יַעֲבֹֽרוּ׃ My brethren have dealt deceitfully as a brook, and as the stream of brooks they pass away; |
| 16 | οιτινες με διευλαβουντο νυν επιπεπτωκασιν μοι ωσπερ χιων η κρυσταλλος πεπηγως הַקֹּדְרִ֥ים מִנִּי־קָ֑רַח עָ֝לֵ֗ימוֹ יִתְעַלֶּם־שָֽׁלֶג׃ Which are blackish by reason of the ice, and wherein the snow is hid: |
| 17 | καθως τακεισα θερμης γενομενης ουκ επεγνωσθη οπερ ην בְּ֭עֵת יְזֹרְב֣וּ נִצְמָ֑תוּ בְּ֝חֻמּ֗וֹ נִדְעֲכ֥וּ מִמְּקוֹמָֽם׃ What time they wax warm, they vanish: when it is hot, they are consumed out of their place. |
| 18 | ουτως καγω κατελειφθην υπο παντων απωλομην δε και εξοικος εγενομην יִ֭לָּ֣פְתוּ אָרְח֣וֹת דַּרְכָּ֑ם יַעֲל֖וּ בַתֹּ֣הוּ וְיֹאבֵֽדוּ׃ The paths of their way are turned aside; they go to nothing, and perish. |
| 19 | ιδετε οδους θαιμανων ατραπους σαβων οι διορωντες הִ֭בִּיטוּ אָרְח֣וֹת תֵּמָ֑א הֲלִיכֹ֥ת שְׁ֝בָ֗א קִוּוּ־לָֽמוֹ׃ The troops of Tema looked, the companies of Sheba waited for them. |
| 20 | και αισχυνην οφειλησουσιν οι επι πολεσιν και χρημασιν πεποιθοτες בֹּ֥שׁוּ כִּֽי־בָטָ֑ח בָּ֥אוּ עָ֝דֶ֗יהָ וַיֶּחְפָּֽרוּ׃ They were confounded because they had hoped; they came thither, and were ashamed. |
| 21 | αταρ δε και υμεις επεβητε μοι ανελεημονως ωστε ιδοντες το εμον τραυμα φοβηθητε כִּֽי־עַ֭תָּה הֱיִ֣יתֶם *לא **ל֑וֹ תִּֽרְא֥וּ חֲ֝תַ֗ת וַתִּירָֽאוּ׃ For now all of you are nothing; all of you see my casting down, and are afraid. |
| 22 | τι γαρ μη τι υμας ητησα η της παρ υμων ισχυος επιδεομαι הֲֽכִי־אָ֭מַרְתִּי הָ֣בוּ לִ֑י וּ֝מִכֹּחֲכֶ֗ם שִׁחֲד֥וּ בַעֲדִֽי׃ Did I say, Bring unto me? or, Give a reward for me of your substance? |
| 23 | ωστε σωσαι με εξ εχθρων η εκ χειρος δυναστων ρυσασθαι με וּמַלְּט֥וּנִי מִיַּד־צָ֑ר וּמִיַּ֖ד עָרִיצִ֣ים תִּפְדּֽוּנִי׃ Or, Deliver me from the enemy's hand? or, Redeem me from the hand of the mighty? |
| 24 | διδαξατε με εγω δε κωφευσω ει τι πεπλανημαι φρασατε μοι ה֭וֹרוּנִי וַאֲנִ֣י אַחֲרִ֑ישׁ וּמַה־שָּׁ֝גִ֗יתִי הָבִ֥ינוּ לִֽי׃ Teach me, and I will hold my tongue: and cause me to understand wherein I have erred. |
| 25 | αλλ ως εοικεν φαυλα αληθινου ρηματα ου γαρ παρ υμων ισχυν αιτουμαι מַה־נִּמְרְצ֥וּ אִמְרֵי־יֹ֑שֶׁר וּמַה־יּוֹכִ֖יחַ הוֹכֵ֣חַ מִכֶּֽם׃ How forcible are right words! but what does your arguing reprove? |
| 26 | ουδε ο ελεγχος υμων ρημασιν με παυσει ουδε γαρ υμων φθεγμα ρηματος ανεξομαι הַלְהוֹכַ֣ח מִלִּ֣ים תַּחְשֹׁ֑בוּ וּ֝לְר֗וּחַ אִמְרֵ֥י נֹאָֽשׁ׃ Do all of you imagine to reprove words, and the speeches of one that is desperate, which are as wind? |
| 27 | πλην οτι επ ορφανω επιπιπτετε εναλλεσθε δε επι φιλω υμων אַף־עַל־יָת֥וֹם תַּפִּ֑ילוּ וְ֝תִכְר֗וּ עַל־רֵֽיעֲכֶֽם׃ Yea, all of you overwhelm the fatherless, and all of you dig a pit for your friend. |
| 28 | νυνι δε εισβλεψας εις προσωπα υμων ου ψευσομαι וְ֭עַתָּה הוֹאִ֣ילוּ פְנוּ־בִ֑י וְעַל־פְּ֝נֵיכֶ֗ם אִם־אֲכַזֵּֽב׃ Now therefore be content, look upon me; for it is evident unto you if I lie. |
| 29 | καθισατε δη και μη ειη αδικον και παλιν τω δικαιω συνερχεσθε שֻֽׁבוּ־נָ֭א אַל־תְּהִ֣י עַוְלָ֑ה *ושבי **וְשׁ֥וּבוּ ע֝וֹד צִדְקִי־בָֽהּ׃ Return, I pray you, let it not be iniquity; yea, return again, my righteousness is in it. |
| 30 | ου γαρ εστιν εν γλωσση μου αδικον η ο λαρυγξ μου ουχι συνεσιν μελετα הֲיֵשׁ־בִּלְשׁוֹנִ֥י עַוְלָ֑ה אִם־חִ֝כִּ֗י לֹא־יָבִ֥ין הַוּֽוֹת׃ Is there iniquity in my tongue? cannot my taste discern perverse things? |