| 1 | Job’s Final Word to His Friendsετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιωַיֹּ֣סֶף אִ֭יּוֹב שְׂאֵ֥ת מְשָׁל֗וֹ וַיֹּאמַֽר׃ Moreover Job continued his parable, and said, |
|---|---|
| 2 | ζη κυριος ος ουτω με κεκρικεν και ο παντοκρατωρ ο πικρανας μου την ψυχην ַי־אֵ֭ל הֵסִ֣יר מִשְׁפָּטִ֑י וְ֝שַׁדַּ֗י הֵמַ֥ר נַפְשִֽׁי׃ As God lives, who has taken away my judgment; and the Almighty, who has vexed my soul; |
| 3 | η μην ετι της πνοης μου ενουσης πνευμα δε θειον το περιον μοι εν ρισιν ִּֽי־כָל־ע֣וֹד נִשְׁמָתִ֣י בִ֑י וְר֖וּחַ אֱל֣וֹהַּ בְּאַפִּֽי׃ All the while my breath is in me, and the spirit of God is in my nostrils; |
| 4 | μη λαλησειν τα χειλη μου ανομα ουδε η ψυχη μου μελετησει αδικα ִם־תְּדַבֵּ֣רְנָה שְׂפָתַ֣י עַוְלָ֑ה וּ֝לְשׁוֹנִ֗י אִם־יֶהְגֶּ֥ה רְמִיָּֽה׃ My lips shall not speak wickedness, nor my tongue utter deceit. |
| 5 | μη μοι ειη δικαιους υμας αποφηναι εως αν αποθανω ου γαρ απαλλαξω μου την ακακιαν ָלִ֣ילָה לִּי֮ אִם־אַצְדִּ֪יק אֶ֫תְכֶ֥ם עַד־אֶגְוָ֑ע לֹא־אָסִ֖יר תֻּמָּתִ֣י מִמֶּֽנִּי׃ God forbid that I should justify you: till I die I will not remove mine integrity from me. |
| 6 | δικαιοσυνη δε προσεχων ου μη προωμαι ου γαρ συνοιδα εμαυτω ατοπα πραξας ְּצִדְקָתִ֣י הֶ֭חֱזַקְתִּי וְלֹ֣א אַרְפֶּ֑הָ לֹֽא־יֶחֱרַ֥ף לְ֝בָבִ֗י מִיָּמָֽי׃ My righteousness I hold fast, and will not let it go: my heart shall not reproach me so long as I live. |
| 7 | ου μην δε αλλα ειησαν οι εχθροι μου ωσπερ η καταστροφη των ασεβων και οι επ εμε επανιστανομενοι ωσπερ η απωλεια των παρανομων ְהִ֣י כְ֭רָשָׁע אֹ֣יְבִ֑י וּמִתְקוֹמְמִ֥י כְעַוָּֽל׃ Let mine enemy be as the wicked, and he that rises up against me as the unrighteous. |
| 8 | και τις γαρ εστιν ελπις ασεβει οτι επεχει πεποιθως επι κυριον αρα σωθησεται ִּ֤י מַה־תִּקְוַ֣ת חָ֭נֵף כִּ֣י יִבְצָ֑ע כִּ֤י יֵ֖שֶׁל אֱל֣וֹהַּ נַפְשֽׁוֹ׃ For what is the hope of the hypocrite, though he has gained, when God takes away his soul? |
| 9 | η την δεησιν αυτου εισακουσεται κυριος η επελθουσης αυτω αναγκης ַֽ֭צַעֲקָתוֹ יִשְׁמַ֥ע ׀ אֵ֑ל כִּֽי־תָב֖וֹא עָלָ֣יו צָרָֽה׃ Will God hear his cry when trouble comes upon him? |
| 10 | μη εχει τινα παρρησιαν εναντι αυτου η ως επικαλεσαμενου αυτου εισακουσεται αυτου ִם־עַל־שַׁדַּ֥י יִתְעַנָּ֑ג יִקְרָ֖א אֱל֣וֹהַּ בְּכָל־עֵֽת׃ Will he delight himself in the Almighty? will he always call upon God? |
| 11 | αλλα δη αναγγελω υμιν τι εστιν εν χειρι κυριου α εστιν παρα παντοκρατορι ου ψευσομαι וֹרֶ֣ה אֶתְכֶ֣ם בְּיַד־אֵ֑ל אֲשֶׁ֥ר עִם־שַׁ֝דַּ֗י לֹ֣א אֲכַחֵֽד׃ I will teach you by the hand of God: that which is with the Almighty will I not conceal. |
| 12 | ιδου δη παντες οιδατε οτι κενα κενοις επιβαλλετε ֵן־אַתֶּ֣ם כֻּלְּכֶ֣ם חֲזִיתֶ֑ם וְלָמָּה־זֶּ֝֗ה הֶ֣בֶל תֶּהְבָּֽלוּ׃ Behold, all you yourselves have seen it; why then are all of you thus altogether vain? |
| 13 | αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου κτημα δε δυναστων ελευσεται παρα παντοκρατορος επ αυτους ֶ֤ה ׀ חֵֽלֶק־אָדָ֖ם רָשָׁ֥ע ׀ עִם־אֵ֑ל וְֽנַחֲלַ֥ת עָ֝רִיצִ֗ים מִשַּׁדַּ֥י יִקָּֽחוּ׃ This is the portion of a wicked man with God, and the heritage of oppressors, which they shall receive of the Almighty. |
| 14 | εαν δε πολλοι γενωνται οι υιοι αυτου εις σφαγην εσονται εαν δε και ανδρωθωσιν προσαιτησουσιν ִם־יִרְבּ֣וּ בָנָ֣יו לְמוֹ־חָ֑רֶב וְ֝צֶאֱצָאָ֗יו לֹ֣א יִשְׂבְּעוּ־לָֽחֶם׃ If his children be multiplied, it is for the sword: and his offspring shall not be satisfied with bread. |
| 15 | οι δε περιοντες αυτου εν θανατω τελευτησουσιν χηρας δε αυτων ουθεις ελεησει ?רידו **שְׂ֭רִידָיו בַּמָּ֣וֶת יִקָּבֵ֑רוּ וְ֝אַלְמְנֹתָ֗יו לֹ֣א תִבְכֶּֽינָה׃ Those that remain of him shall be buried in death: and his widows shall not weep. |
| 16 | εαν συναγαγη ωσπερ γην αργυριον ισα δε πηλω ετοιμαση χρυσιον ִם־יִצְבֹּ֣ר כֶּעָפָ֣ר כָּ֑סֶף וְ֝כַחֹ֗מֶר יָכִ֥ין מַלְבּֽוּשׁ׃ Though he heap up silver as the dust, and prepare raiment as the clay; |
| 17 | ταυτα παντα δικαιοι περιποιησονται τα δε χρηματα αυτου αληθινοι καθεξουσιν ָ֭כִין וְצַדִּ֣יק יִלְבָּ֑שׁ וְ֝כֶ֗סֶף נָקִ֥י יַחֲלֹֽק׃ He may prepare it, but the just shall put it on, and the innocent shall divide the silver. |
| 18 | απεβη δε ο οικος αυτου ωσπερ σητες και ωσπερ αραχνη ָּנָ֣ה כָעָ֣שׁ בֵּית֑וֹ וּ֝כְסֻכָּ֗ה עָשָׂ֥ה נֹצֵֽר׃ He builds his house as a moth, and as a booth that the keeper makes. |
| 19 | πλουσιος κοιμηθεις και ου προσθησει οφθαλμους αυτου διηνοιξεν και ουκ εστιν ָשִׁ֣יר יִ֭שְׁכַּב וְלֹ֣א יֵאָסֵ֑ף עֵינָ֖יו פָּקַ֣ח וְאֵינֶֽנּוּ׃ The rich man shall lie down, but he shall not be gathered: he opens his eyes, and he is not. |
| 20 | συνηντησαν αυτω ωσπερ υδωρ αι οδυναι νυκτι δε υφειλατο αυτον γνοφος ַּשִּׂיגֵ֣הוּ כַ֭מַּיִם בַּלָּה֑וֹת לַ֝֗יְלָה גְּנָבַ֥תּוּ סוּפָֽה׃ Terrors take hold on him as waters, a tempest steals him away in the night. |
| 21 | αναλημψεται αυτον καυσων και απελευσεται και λικμησει αυτον εκ του τοπου αυτου ִשָּׂאֵ֣הוּ קָדִ֣ים וְיֵלַ֑ךְ וִֽ֝ישָׂעֲרֵ֗הוּ מִמְּקֹמֽוֹ׃ The east wind carries him away, and he departs: and as a storm hurls him out of his place. |
| 22 | και επιρριψει επ αυτον και ου φεισεται εκ χειρος αυτου φυγη φευξεται ְיַשְׁלֵ֣ךְ עָ֭לָיו וְלֹ֣א יַחְמֹ֑ל מִ֝יָּד֗וֹ בָּר֥וֹחַ יִבְרָֽח׃ For God shall cast upon him, and not spare: he would fain flee out of his hand. |
| 23 | κροτησει επ αυτου χειρας αυτου και συριει αυτον εκ του τοπου αυτου ִשְׂפֹּ֣ק עָלֵ֣ימוֹ כַפֵּ֑ימוֹ וְיִשְׁרֹ֥ק עָ֝לָ֗יו מִמְּקֹמֽוֹ׃ Men shall clap their hands at him, and shall hiss him out of his place. |