| 1 | διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον ְּ֭רִית כָּרַ֣תִּי לְעֵינָ֑י וּמָ֥ה אֶ֝תְבּוֹנֵ֗ן עַל־בְּתוּלָֽה׃ I made a covenant with mine eyes; why then should I think upon a maid? |
|---|---|
| 2 | και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων ּמֶ֤ה ׀ חֵ֣לֶק אֱל֣וֹהַּ מִמָּ֑עַל וְֽנַחֲלַ֥ת שַׁ֝דַּ֗י מִמְּרֹמִֽים׃ For what portion of God is there from above? and what inheritance of the Almighty from on high? |
| 3 | ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν ֲלֹא־אֵ֥יד לְעַוָּ֑ל וְ֝נֵ֗כֶר לְפֹ֣עֲלֵי אָֽוֶן׃ Is not destruction to the wicked? and a strange punishment to the workers of iniquity? |
| 4 | ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται ֲלֹא־ה֭וּא יִרְאֶ֣ה דְרָכָ֑י וְֽכָל־צְעָדַ֥י יִסְפּֽוֹר׃ Does not he see my ways, and count all my steps? |
| 5 | ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον ִם־הָלַ֥כְתִּי עִם־שָׁ֑וְא וַתַּ֖חַשׁ עַל־מִרְמָ֣ה רַגְלִֽי׃ If I have walked with vanity, or if my foot has hasted to deceit; |
| 6 | ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου ִשְׁקְלֵ֥נִי בְמֹאזְנֵי־צֶ֑דֶק וְיֵדַ֥ע אֱ֝ל֗וֹהַּ תֻּמָּתִֽי׃ Let me be weighed in an even balance that God may know mine integrity. |
| 7 | ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων ִ֥ם תִּטֶּ֣ה אַשֻּׁרִי֮ מִנִּ֪י הַ֫דָּ֥רֶךְ וְאַחַ֣ר עֵ֭ינַי הָלַ֣ךְ לִבִּ֑י וּ֝בְכַפַּ֗י דָּ֣בַק מֻאֽוּם׃ פ If my step has turned out of the way, and mine heart walked after mine eyes, and if any blot has cleaved to mine hands; |
| 8 | σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης ֶ֭זְרְעָה וְאַחֵ֣ר יֹאכֵ֑ל וְֽצֶאֱצָאַ֥י יְשֹׁרָֽשׁוּ׃ Then let me sow, and let another eat; yea, let my offspring be rooted out. |
| 9 | ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης ִם־נִפְתָּ֣ה לִ֭בִּי עַל־אִשָּׁ֑ה וְעַל־פֶּ֖תַח רֵעִ֣י אָרָֽבְתִּי׃ If mine heart have been deceived by a woman, or if I have laid wait at my neighbour's door; |
| 10 | αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη ִּטְחַ֣ן לְאַחֵ֣ר אִשְׁתִּ֑י וְ֝עָלֶ֗יהָ יִכְרְע֥וּן אֲחֵרִֽין׃ Then let my wife grind unto another, and let others bow down upon her. |
| 11 | θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα ִּי־*הוא **הִ֥יא זִמָּ֑ה *והיא **וְ֝ה֗וּא עָוֺ֥ן פְּלִילִֽים׃ For this is an heinous crime; yea, it is an iniquity to be punished by the judges. |
| 12 | πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν ִּ֤י אֵ֣שׁ הִ֭יא עַד־אֲבַדּ֣וֹן תֹּאכֵ֑ל וּֽבְכָל־תְּב֖וּאָתִ֣י תְשָׁרֵֽשׁ׃ For it is a fire that consumes to destruction, and would root out all mine increase. |
| 13 | ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με ִם־אֶמְאַ֗ס מִשְׁפַּ֣ט עַ֭בְדִּי וַאֲמָתִ֑י בְּ֝רִבָ֗ם עִמָּדִֽי׃ If I did despise the cause of my manservant or of my maidservant, when they contended with me; |
| 14 | τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι ּמָ֣ה אֶֽ֭עֱשֶׂה כִּֽי־יָק֣וּם אֵ֑ל וְכִֽי־יִ֝פְקֹ֗ד מָ֣ה אֲשִׁיבֶֽנּוּ׃ What then shall I do when God rises up? and when he visits, what shall I answer him? |
| 15 | ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια ֲֽ֝לֹא־בַ֭בֶּטֶן עֹשֵׂ֣נִי עָשָׂ֑הוּ וַ֝יְכֻנֶ֗נּוּ בָּרֶ֥חֶם אֶחָֽד׃ Did not he that made me in the womb make him? and did not one fashion us in the womb? |
| 16 | αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα ִם־אֶ֭מְנַע מֵחֵ֣פֶץ דַּלִּ֑ים וְעֵינֵ֖י אַלְמָנָ֣ה אֲכַלֶּֽה׃ If I have withheld the poor from their desire, or have caused the eyes of the widow to fail; |
| 17 | ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα ְאֹכַ֣ל פִּתִּ֣י לְבַדִּ֑י וְלֹא־אָכַ֖ל יָת֣וֹם מִמֶּֽנָּה׃ Or have eaten my morsel myself alone, and the fatherless has not eaten thereof; |
| 18 | οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα ִּ֣י מִ֭נְּעוּרַי גְּדֵלַ֣נִי כְאָ֑ב וּמִבֶּ֖טֶן אִמִּ֣י אַנְחֶֽנָּה׃ (For from my youth he was brought up with me, as with a father, and I have guided her from my mother's womb;) |
| 19 | ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα ִם־אֶרְאֶ֣ה א֭וֹבֵד מִבְּלִ֣י לְב֑וּשׁ וְאֵ֥ין כְּ֝ס֗וּת לָאֶבְיֽוֹן׃ If I have seen any perish for lack of clothing, or any poor without covering; |
| 20 | αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων ִם־לֹ֣א בֵרֲכ֣וּנִי *חלצו **חֲלָצָ֑יו וּמִגֵּ֥ז כְּ֝בָשַׂי יִתְחַמָּֽם׃ If his loins have not blessed me, and if he were not warmed with the fleece of my sheep; |
| 21 | ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν ִם־הֲנִיפ֣וֹתִי עַל־יָת֣וֹם יָדִ֑י כִּֽי־אֶרְאֶ֥ה בַ֝שַּׁ֗עַר עֶזְרָתִֽי׃ If I have lifted up my hand against the fatherless, when I saw my help in the gate: |
| 22 | αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη ְּ֭תֵפִי מִשִּׁכְמָ֣ה תִפּ֑וֹל וְ֝אֶזְרֹעִ֗י מִקָּנָ֥ה תִשָּׁבֵֽר׃ Then let mine arm fall from my shoulder blade, and mine arm be broken from the bone. |
| 23 | φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω ִּ֤י פַ֣חַד אֵ֭לַי אֵ֣יד אֵ֑ל וּ֝מִשְּׂאֵת֗וֹ לֹ֣א אוּכָֽל׃ For destruction from God was a terror to me, and by reason of his highness I could not endure. |
| 24 | ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα ִם־שַׂ֣מְתִּי זָהָ֣ב כִּסְלִ֑י וְ֝לַכֶּ֗תֶם אָמַ֥רְתִּי מִבְטַחִֽי׃ If I have made gold my hope, or have said to the fine gold, You are my confidence; |
| 25 | ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ αναριθμητοις εθεμην χειρα μου ִם־אֶ֭שְׂמַח כִּי־רַ֣ב חֵילִ֑י וְכִֽי־כַ֝בִּ֗יר מָצְאָ֥ה יָדִֽי׃ If I rejoice because my wealth was great, and because mine hand had got much; |
| 26 | η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ αυτοις εστιν ִם־אֶרְאֶ֣ה א֖וֹר כִּ֣י יָהֵ֑ל וְ֝יָרֵ֗חַ יָקָ֥ר הֹלֵֽךְ׃ If I beheld the sun when it shined, or the moon walking in brightness; |
| 27 | και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα ַיִּ֣פְתְּ בַּסֵּ֣תֶר לִבִּ֑י וַתִּשַּׁ֖ק יָדִ֣י לְפִֽי׃ And my heart has been secretly enticed, or my mouth has kissed my hand: |
| 28 | και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου ַּם־ה֭וּא עָוֺ֣ן פְּלִילִ֑י כִּֽי־כִחַ֖שְׁתִּי לָאֵ֣ל מִמָּֽעַל׃ This also were an iniquity to be punished by the judge: for I should have denied the God that is above. |
| 29 | ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε ִם־אֶ֭שְׂמַח בְּפִ֣יד מְשַׂנְאִ֑י וְ֝הִתְעֹרַ֗רְתִּי כִּֽי־מְצָ֥אוֹ רָֽע׃ If I rejoice at the destruction of him that hated me, or lifted up myself when evil found him: |
| 30 | ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος ְלֹא־נָתַ֣תִּי לַחֲטֹ֣א חִכִּ֑י לִשְׁאֹ֖ל בְּאָלָ֣ה נַפְשֽׁוֹ׃ Neither have I suffered my mouth to sin by wishing a curse to his soul. |
| 31 | ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος ִם־לֹ֣א אָ֭מְרוּ מְתֵ֣י אָהֳלִ֑י מִֽי־יִתֵּ֥ן מִ֝בְּשָׂר֗וֹ לֹ֣א נִשְׂבָּֽע׃ If the men of my tabernacle said not, Oh that we had of his flesh! we cannot be satisfied. |
| 32 | εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο ַּ֭חוּץ לֹא־יָלִ֣ין גֵּ֑ר דְּ֝לָתַ֗י לָאֹ֥רַח אֶפְתָּֽח׃ The stranger did not lodge in the street: but I opened my doors to the traveller. |
| 33 | ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου ִם־כִּסִּ֣יתִי כְאָדָ֣ם פְּשָׁעָ֑י לִטְמ֖וֹן בְּחֻבִּ֣י עֲוֺֽנִי׃ If I covered my transgressions as Adam, by hiding mine iniquity in my bosom: |
| 34 | ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω ִּ֤י אֶֽעֱר֨וֹץ ׀ הָ֘מ֤וֹן רַבָּ֗ה וּבוּז־מִשְׁפָּח֥וֹת יְחִתֵּ֑נִי וָ֝אֶדֹּ֗ם לֹא־אֵ֥צֵא פָֽתַח׃ Did I fear a great multitude, or did the contempt of families terrify me, that I kept silence, and went not out of the door? |
| 35 | τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος ִ֤י יִתֶּן־לִ֨י ׀ שֹׁ֘מֵ֤עַֽ לִ֗י הֶן־תָּ֭וִי שַׁדַּ֣י יַעֲנֵ֑נִי וְסֵ֥פֶר כָּ֝תַ֗ב אִ֣ישׁ רִיבִֽי׃ Oh that one would hear me! behold, my desire is, that the Almighty would answer me, and that mine adversary had written a book. |
| 36 | επ ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον ִם־לֹ֣א עַל־שִׁ֭כְמִי אֶשָּׂאֶ֑נּוּ אֶֽעֶנְדֶ֖נּוּ עֲטָר֣וֹת לִֽי׃ Surely I would take it upon my shoulder, and bind it as a crown to me. |
| 37 | και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου ִסְפַּ֣ר צְ֭עָדַי אַגִּידֶ֑נּוּ כְּמוֹ־נָ֝גִ֗יד אֲקָרֲבֶֽנּוּ׃ I would declare unto him the number of my steps; as a prince would I go near unto him. |
| 38 | ει επ εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον ִם־עָ֭לַי אַדְמָתִ֣י תִזְעָ֑ק וְ֝יַ֗חַד תְּלָמֶ֥יהָ יִבְכָּיֽוּן׃ If my land cry against me, or that the furrows likewise thereof complain; |
| 39 | ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα ִם־כֹּ֭חָהּ אָכַ֣לְתִּי בְלִי־כָ֑סֶף וְנֶ֖פֶשׁ בְּעָלֶ֣יהָ הִפָּֽחְתִּי׃ If I have eaten the fruits thereof without money, or have caused the owners thereof to lose their life: |
| 40 | αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν ַּ֤חַת חִטָּ֨ה ׀ יֵ֥צֵא ח֗וֹחַ וְתַֽחַת־שְׂעֹרָ֥ה בָאְשָׁ֑ה תַּ֝֗מּוּ דִּבְרֵ֥י אִיּֽוֹב׃ פ Let thistles grow instead of wheat, and cockle instead of barley. The words of Job are ended. |