| 1 | Jobυπολαβων δε ιωβ λεγειַיַּ֥עַן אִיּ֗וֹב וַיֹּאמַֽר׃ Then Job answered and said, |
|---|---|
| 2 | εως τινος εγκοπον ποιησετε ψυχην μου και καθαιρειτε με λογοις ַד־אָ֭נָה תּוֹגְי֣וּן נַפְשִׁ֑י וּֽתְדַכְּאוּנַ֥נִי בְמִלִּֽים׃ How long will all of you vex my soul, and break me in pieces with words? |
| 3 | γνωτε μονον οτι ο κυριος εποιησε με ουτως καταλαλειτε μου ουκ αισχυνομενοι με επικεισθε μοι ֶ֤ה עֶ֣שֶׂר פְּ֭עָמִים תַּכְלִימ֑וּנִי לֹֽא־תֵ֝בֹ֗שׁוּ תַּהְכְּרוּ־לִֽי׃ These ten times have all of you reproached me: all of you are not ashamed that all of you make yourselves strange to me. |
| 4 | ναι δη επ αληθειας εγω επλανηθην παρ εμοι δε αυλιζεται πλανος α λαλησαι ρημα ο ουκ εδει τα δε ρηματα μου πλαναται και ουκ επι καιρου ְאַף־אָמְנָ֥ם שָׁגִ֑יתִי אִ֝תִּ֗י תָּלִ֥ין מְשׁוּגָתִֽי׃ And be it indeed that I have erred, mine error remains with myself. |
| 5 | εα δε οτι επ εμοι μεγαλυνεσθε εναλλεσθε δε μοι ονειδει ִם־אָ֭מְנָם עָלַ֣י תַּגְדִּ֑ילוּ וְתוֹכִ֥יחוּ עָ֝לַ֗י חֶרְפָּתִּֽי׃ If indeed all of you will magnify yourselves against me, and plead against me my reproach: |
| 6 | γνωτε ουν οτι ο κυριος εστιν ο ταραξας οχυρωμα δε αυτου επ εμε υψωσεν ְּֽעוּ־אֵ֭פוֹ כִּי־אֱל֣וֹהַּ עִוְּתָ֑נִי וּ֝מְצוּד֗וֹ עָלַ֥י הִקִּֽיף׃ Know now that God has overthrown me, and has compassed me with his net. |
| 7 | ιδου γελω ονειδει και ου λαλησω κεκραξομαι και ουδαμου κριμα ֵ֤ן אֶצְעַ֣ק חָ֭מָס וְלֹ֣א אֵעָנֶ֑ה אֲ֝שַׁוַּ֗ע וְאֵ֣ין מִשְׁפָּֽט׃ Behold, I cry out of wrong, but I am not heard: I cry aloud, but there is no judgment. |
| 8 | κυκλω περιωκοδομημαι και ου μη διαβω επι προσωπον μου σκοτος εθετο ָרְחִ֣י גָ֭דַר וְלֹ֣א אֶעֱב֑וֹר וְעַ֥ל נְ֝תִיבוֹתַ֗י חֹ֣שֶׁךְ יָשִֽׂים׃ He has fenced up my way that I cannot pass, and he has set darkness in my paths. |
| 9 | την δε δοξαν απ εμου εξεδυσεν αφειλεν δε στεφανον απο κεφαλης μου ְּ֭בוֹדִי מֵעָלַ֣י הִפְשִׁ֑יט וַ֝יָּ֗סַר עֲטֶ֣רֶת רֹאשִֽׁי׃ He has stripped me of my glory, and taken the crown from my head. |
| 10 | διεσπασεν με κυκλω και ωχομην εξεκοψεν δε ωσπερ δενδρον την ελπιδα μου ִתְּצֵ֣נִי סָ֭בִיב וָאֵלַ֑ךְ וַיַּסַּ֥ע כָּ֝עֵ֗ץ תִּקְוָתִֽי׃ He has destroyed me on every side, and I am gone: and mine hope has he removed like a tree. |
| 11 | δεινως δε μοι οργη εχρησατο ηγησατο δε με ωσπερ εχθρον ַיַּ֣חַר עָלַ֣י אַפּ֑וֹ וַיַּחְשְׁבֵ֖נִי ל֣וֹ כְצָרָֽיו׃ He has also kindled his wrath against me, and he counts me unto him as one of his enemies. |
| 12 | ομοθυμαδον δε ηλθον τα πειρατηρια αυτου επ εμοι ταις οδοις μου εκυκλωσαν με εγκαθετοι ַ֤חַד ׀ יָ֘בֹ֤אוּ גְדוּדָ֗יו וַיָּסֹ֣לּוּ עָלַ֣י דַּרְכָּ֑ם וַיַּחֲנ֖וּ סָבִ֣יב לְאָהֳלִֽי׃ His troops come together, and raise up their way against me, and camp round about my tabernacle. |
| 13 | απ εμου δε αδελφοι μου απεστησαν εγνωσαν αλλοτριους η εμε φιλοι δε μου ανελεημονες γεγονασιν ַ֭חַי מֵעָלַ֣י הִרְחִ֑יק וְ֝יֹדְעַ֗י אַךְ־זָ֥רוּ מִמֶּֽנִּי׃ He has put my brethren far from me, and mine acquaintance are verily cut off from me. |
| 14 | ου προσεποιησαντο με οι εγγυτατοι μου και οι ειδοτες μου το ονομα επελαθοντο μου ָדְל֥וּ קְרוֹבָ֑י וּֽמְיֻדָּעַ֥י שְׁכֵחֽוּנִי׃ My kinsfolk have failed, and my familiar friends have forgotten me. |
| 15 | γειτονες οικιας θεραπαιναι τε μου αλλογενης ημην εναντιον αυτων ָּ֘רֵ֤י בֵיתִ֣י וְ֭אַמְהֹתַי לְזָ֣ר תַּחְשְׁבֻ֑נִי נָ֝כְרִ֗י הָיִ֥יתִי בְעֵינֵיהֶֽם׃ They that dwell in mine house, and my maids, count me for a stranger: I am an foreigner in their sight. |
| 16 | θεραποντα μου εκαλεσα και ουχ υπηκουσεν στομα δε μου εδεετο ְעַבְדִּ֣י קָ֭רָאתִי וְלֹ֣א יַעֲנֶ֑ה בְּמוֹ־פִ֝֗י אֶתְחַנֶּן־לֽוֹ׃ I called my servant, and he gave me no answer; I implored him with my mouth. |
| 17 | και ικετευον την γυναικα μου προσεκαλουμην δε κολακευων υιους παλλακιδων μου ֭וּחִֽי זָ֣רָה לְאִשְׁתִּ֑י וְ֝חַנֹּתִ֗י לִבְנֵ֥י בִטְנִֽי׃ My breath is strange to my wife, though I implored for the children's sake of mine own body. |
| 18 | οι δε εις τον αιωνα με απεποιησαντο οταν αναστω κατ εμου λαλουσιν ַּם־עֲ֭וִילִים מָ֣אֲסוּ בִ֑י אָ֝ק֗וּמָה וַיְדַבְּרוּ־בִֽי׃ Yea, young children despised me; I arose, and they spoke against me. |
| 19 | εβδελυξαντο δε με οι ειδοτες με ους δη ηγαπηκειν επανεστησαν μοι ִּֽ֭עֲבוּנִי כָּל־מְתֵ֣י סוֹדִ֑י וְזֶֽה־אָ֝הַ֗בְתִּי נֶהְפְּכוּ־בִֽי׃ All my inward friends abhorred me: and they whom I loved are turned against me. |
| 20 | εν δερματι μου εσαπησαν αι σαρκες μου τα δε οστα μου εν οδουσιν εχεται ְּעוֹרִ֣י וּ֭בִבְשָׂרִי דָּבְקָ֣ה עַצְמִ֑י וָ֝אֶתְמַלְּטָ֗ה בְּע֣וֹר שִׁנָּֽי׃ My bone cleaves to my skin and to my flesh, and I am escaped with the skin of my teeth. |
| 21 | ελεησατε με ελεησατε με ω φιλοι χειρ γαρ κυριου η αψαμενη μου εστιν ָנֻּ֬נִי חָנֻּ֣נִי אַתֶּ֣ם רֵעָ֑י כִּ֥י יַד־אֱ֝ל֗וֹהַּ נָ֣גְעָה בִּֽי׃ Have pity upon me, have pity upon me, O all of you my friends; for the hand of God has touched me. |
| 22 | δια τι δε με διωκετε ωσπερ και ο κυριος απο δε σαρκων μου ουκ εμπιπλασθε ָ֭מָּה תִּרְדְּפֻ֣נִי כְמוֹ־אֵ֑ל וּ֝מִבְּשָׂרִ֗י לֹ֣א תִשְׂבָּֽעוּ׃ Why do all of you persecute me as God, and are not satisfied with my flesh? |
| 23 | τις γαρ αν δωη γραφηναι τα ρηματα μου τεθηναι δε αυτα εν βιβλιω εις τον αιωνα ִֽי־יִתֵּ֣ן אֵ֭פוֹ וְיִכָּתְב֣וּן מִלָּ֑י מִֽי־יִתֵּ֖ן בַּסֵּ֣פֶר וְיֻחָֽקוּ׃ Oh that my words were now written! oh that they were printed in a book! |
| 24 | εν γραφειω σιδηρω και μολιβω η εν πετραις εγγλυφηναι ְּעֵט־בַּרְזֶ֥ל וְעֹפָ֑רֶת לָ֝עַ֗ד בַּצּ֥וּר יֵחָצְבֽוּן׃ That they were graven with an iron pen and lead in the rock for ever! |
| 25 | οιδα γαρ οτι αεναος εστιν ο εκλυειν με μελλων επι γης ַאֲנִ֣י יָ֭דַעְתִּי גֹּ֣אֲלִי חָ֑י וְ֝אַחֲר֗וֹן עַל־עָפָ֥ר יָקֽוּם׃ For I know that my redeemer lives, and that he shall stand at the latter day upon the earth: |
| 26 | αναστησαι το δερμα μου το ανατλων ταυτα παρα γαρ κυριου ταυτα μοι συνετελεσθη ְאַחַ֣ר ע֭וֹרִֽי נִקְּפוּ־זֹ֑את וּ֝מִבְּשָׂרִ֗י אֶֽחֱזֶ֥ה אֱלֽוֹהַּ׃ And though after my skin worms destroy this body, yet in my flesh shall I see God: |
| 27 | α εγω εμαυτω συνεπισταμαι α ο οφθαλμος μου εορακεν και ουκ αλλος παντα δε μοι συντετελεσται εν κολπω ֲשֶׁ֤ר אֲנִ֨י ׀ אֶֽחֱזֶה־לִּ֗י וְעֵינַ֣י רָא֣וּ וְלֹא־זָ֑ר כָּל֖וּ כִלְיֹתַ֣י בְּחֵקִֽי׃ Whom I shall see for myself, and mine eyes shall behold, and not another; though my reins be consumed within me. |
| 28 | ει δε και ερειτε τι ερουμεν εναντι αυτου και ριζαν λογου ευρησομεν εν αυτω ִּ֣י תֹ֭אמְרוּ מַה־נִּרְדָּף־ל֑וֹ וְשֹׁ֥רֶשׁ דָּ֝בָ֗ר נִמְצָא־בִֽי׃ But all of you should say, Why persecute we him, seeing the root of the matter is found in me? |
| 29 | ευλαβηθητε δη και υμεις απο επικαλυμματος θυμος γαρ επ ανομους επελευσεται και τοτε γνωσονται που εστιν αυτων η υλη ּ֤וּרוּ לָכֶ֨ם ׀ מִפְּנֵי־חֶ֗רֶב כִּֽי־חֵ֭מָה עֲוֺנ֣וֹת חָ֑רֶב לְמַ֖עַן תֵּדְע֣וּן *שדין **שַׁדּֽוּן׃ ס Be all of you afraid of the sword: for wrath brings the punishments of the sword, that all of you may know there is a judgment. |