| 1 | Jobυπολαβων δε ιωβ λεγειַיַּ֥עַן אִיּ֗וֹב וַיֹּאמַֽר׃ Then Job answered and said, |
|---|---|
| 2 | ακηκοα τοιαυτα πολλα παρακλητορες κακων παντες ָׁמַ֣עְתִּי כְאֵ֣לֶּה רַבּ֑וֹת מְנַחֲמֵ֖י עָמָ֣ל כֻּלְּכֶֽם׃ I have heard many such things: miserable comforters are all of you all. |
| 3 | τι γαρ μη ταξις εστιν ρημασιν πνευματος η τι παρενοχλησει σοι οτι αποκρινη ֲקֵ֥ץ לְדִבְרֵי־ר֑וּחַ א֥וֹ מַה־יַּ֝מְרִֽיצְךָ֗ כִּ֣י תַעֲנֶֽה׃ Shall vain words have an end? or what emboldens you that you answer? |
| 4 | καγω καθ υμας λαλησω ει υπεκειτο γε η ψυχη υμων αντι της εμης ειτ εναλουμαι υμιν ρημασιν κινησω δε καθ υμων κεφαλην ַּ֤ם ׀ אָנֹכִי֮ כָּכֶ֪ם אֲדַ֫בֵּ֥רָה ל֤וּ־יֵ֪שׁ נַפְשְׁכֶ֡ם תַּ֤חַת נַפְשִׁ֗י אַחְבִּ֣ירָה עֲלֵיכֶ֣ם בְּמִלִּ֑ים וְאָנִ֥יעָה עֲ֝לֵיכֶ֗ם בְּמ֣וֹ רֹאשִֽׁי׃ I also could speak as all of you do: if your soul were in my soul's position, I could heap up words against you, and shake mine head at you. |
| 5 | ειη δε ισχυς εν τω στοματι μου κινησιν δε χειλεων ου φεισομαι ֲאַמִּצְכֶ֥ם בְּמוֹ־פִ֑י וְנִ֖יד שְׂפָתַ֣י יַחְשֹֽׂךְ׃ But I would strengthen you with my mouth, and the moving of my lips should subside your grief. |
| 6 | εαν γαρ λαλησω ουκ αλγησω το τραυμα εαν δε και σιωπησω τι ελαττον τρωθησομαι ִֽם־אֲ֭דַבְּרָה לֹא־יֵחָשֵׂ֣ךְ כְּאֵבִ֑י וְ֝אַחְדְּלָ֗ה מַה־מִנִּ֥י יַהֲלֹֽךְ׃ Though I speak, my grief is not subsided: and though I forbear, what am I eased? |
| 7 | νυν δε κατακοπον με πεποιηκεν μωρον σεσηποτα ַךְ־עַתָּ֥ה הֶלְאָ֑נִי הֲ֝שִׁמּ֗וֹתָ כָּל־עֲדָתִֽי׃ But now he has made me weary: you have made desolate all my company. |
| 8 | και επελαβου μου εις μαρτυριον εγενηθη και ανεστη εν εμοι το ψευδος μου κατα προσωπον μου ανταπεκριθη ַֽ֭תִּקְמְטֵנִי לְעֵ֣ד הָיָ֑ה וַיָּ֥קָם בִּ֥י כַ֝חֲשִׁ֗י בְּפָנַ֥י יַעֲנֶֽה׃ And you have filled me with wrinkles, which is a witness against me: and my leanness rising up in me bears witness to my face. |
| 9 | οργη χρησαμενος κατεβαλεν με εβρυξεν επ εμε τους οδοντας βελη πειρατων αυτου επ εμοι επεσεν ַפּ֤וֹ טָרַ֨ף ׀ וַֽיִּשְׂטְמֵ֗נִי חָרַ֣ק עָלַ֣י בְּשִׁנָּ֑יו צָרִ֓י ׀ יִלְט֖וֹשׁ עֵינָ֣יו לִֽי׃ He tears me in his wrath, who hates me: he gnashes upon me with his teeth; mine enemy sharpens his eyes upon me. |
| 10 | ακισιν οφθαλμων ενηλατο οξει επαισεν με εις σιαγονα ομοθυμαδον δε κατεδραμον επ εμοι ָּעֲר֬וּ עָלַ֨י ׀ בְּפִיהֶ֗ם בְּ֭חֶרְפָּה הִכּ֣וּ לְחָיָ֑י יַ֝֗חַד עָלַ֥י יִתְמַלָּאֽוּן׃ They have gaped upon me with their mouth; they have smitten me upon the cheek reproachfully; they have gathered themselves together against me. |
| 11 | παρεδωκεν γαρ με ο κυριος εις χειρας αδικου επι δε ασεβεσιν ερριψεν με ַסְגִּירֵ֣נִי אֵ֭ל אֶ֣ל עֲוִ֑יל וְעַל־יְדֵ֖י רְשָׁעִ֣ים יִרְטֵֽנִי׃ God has delivered me to the ungodly, and turned me over into the hands of the wicked. |
| 12 | ειρηνευοντα διεσκεδασεν με λαβων με της κομης διετιλεν κατεστησεν με ωσπερ σκοπον ָׁ֘לֵ֤ו הָיִ֨יתִי ׀ וַֽיְפַרְפְּרֵ֗נִי וְאָחַ֣ז בְּ֭עָרְפִּי וַֽיְפַצְפְּצֵ֑נִי וַיְקִימֵ֥נִי ל֝֗וֹ לְמַטָּרָֽה׃ I was at ease, but he has broken me asunder: he has also taken me by my neck, and shaken me to pieces, and set me up for his mark. |
| 13 | εκυκλωσαν με λογχαις βαλλοντες εις νεφρους μου ου φειδομενοι εξεχεαν εις την γην την χολην μου ָ֘סֹ֤בּוּ עָלַ֨י ׀ רַבָּ֗יו יְפַלַּ֣ח כִּ֭לְיוֹתַי וְלֹ֣א יַחְמ֑וֹל יִשְׁפֹּ֥ךְ לָ֝אָ֗רֶץ מְרֵרָֽתִי׃ His archers compass me round about, he cleaves my reins asunder, and does not spare; he pours out my gall upon the ground. |
| 14 | κατεβαλον με πτωμα επι πτωματι εδραμον προς με δυναμενοι ִפְרְצֵ֣נִי פֶ֭רֶץ עַל־פְּנֵי־פָ֑רֶץ יָרֻ֖ץ עָלַ֣י כְּגִבּֽוֹר׃ He breaks me with breach upon breach, he runs upon me like a giant. |
| 15 | σακκον ερραψα επι βυρσης μου το δε σθενος μου εν γη εσβεσθη ַׂ֣ק תָּ֭פַרְתִּי עֲלֵ֣י גִלְדִּ֑י וְעֹלַ֖לְתִּי בֶעָפָ֣ר קַרְנִֽי׃ I have sewed sackcloth upon my skin, and defiled my horn in the dust. |
| 16 | η γαστηρ μου συγκεκαυται απο κλαυθμου επι δε βλεφαροις μου σκια ָּנַ֣י *חמרמרה **חֳ֭מַרְמְרוּ מִנִּי־בֶ֑כִי וְעַ֖ל עַפְעַפַּ֣י צַלְמָֽוֶת׃ My face is foul with weeping, and on my eyelids is the shadow of death; |
| 17 | αδικον δε ουδεν ην εν χερσιν μου ευχη δε μου καθαρα ַ֭ל לֹא־חָמָ֣ס בְּכַפָּ֑י וּֽתְפִלָּתִ֥י זַכָּֽה׃ Not for any injustice in mine hands: also my prayer is pure. |
| 18 | γη μη επικαλυψης εφ αιματι της σαρκος μου μηδε ειη τοπος τη κραυγη μου ֶ֭רֶץ אַל־תְּכַסִּ֣י דָמִ֑י וְֽאַל־יְהִ֥י מָ֝ק֗וֹם לְזַעֲקָתִֽי׃ O earth, cover not you my blood, and let my cry have no place. |
| 19 | και νυν ιδου εν ουρανοις ο μαρτυς μου ο δε συνιστωρ μου εν υψιστοις ַּם־עַ֭תָּה הִנֵּה־בַשָּׁמַ֣יִם עֵדִ֑י וְ֝שָׂהֲדִ֗י בַּמְּרוֹמִֽים׃ Also now, behold, my witness is in heaven, and my record is on high. |
| 20 | αφικοιτο μου η δεησις προς κυριον εναντι δε αυτου σταζοι μου ο οφθαλμος ְלִיצַ֥י רֵעָ֑י אֶל־אֱ֝ל֗וֹהַ דָּלְפָ֥ה עֵינִֽי׃ My friends scorn me: but mine eye pours out tears unto God. |
| 21 | ειη δε ελεγχος ανδρι εναντι κυριου και υιος ανθρωπου τω πλησιον αυτου ְיוֹכַ֣ח לְגֶ֣בֶר עִם־אֱל֑וֹהַּ וּֽבֶן־אָדָ֥ם לְרֵעֵֽהוּ׃ O that one might plead for a man with God, as a man pleads for his neighbour! |
| 22 | ετη δε αριθμητα ηκασιν οδω δε η ουκ επαναστραφησομαι πορευσομαι ִּֽי־שְׁנ֣וֹת מִסְפָּ֣ר יֶאֱתָ֑יוּ וְאֹ֖רַח לֹא־אָשׁ֣וּב אֶהֱלֹֽךְ׃ When a few years are come, then I shall go the way whence I shall not return. |