| 1 | μνησθητι κυριε ο τι εγενηθη ημιν επιβλεψον και ιδε τον ονειδισμον ημων זְכֹ֤ר יְהוָה֙ מֶֽה־הָ֣יָה לָ֔נוּ *הביט **הַבִּ֖יטָה וּרְאֵ֥ה אֶת־חֶרְפָּתֵֽנוּ׃ Remember, O LORD, what has come upon us: consider, and behold our reproach. |
|---|---|
| 2 | κληρονομια ημων μετεστραφη αλλοτριοις οι οικοι ημων ξενοις נַחֲלָתֵ֙נוּ֙ נֶֽהֶפְכָ֣ה לְזָרִ֔ים בָּתֵּ֖ינוּ לְנָכְרִֽים׃ Our inheritance is turned to strangers, our houses to aliens. |
| 3 | ορφανοι εγενηθημεν ουχ υπαρχει πατηρ μητερες ημων ως αι χηραι יְתוֹמִ֤ים הָיִ֙ינוּ֙ *אין **וְאֵ֣ין אָ֔ב אִמֹּתֵ֖ינוּ כְּאַלְמָנֽוֹת׃ We are orphans and fatherless, our mothers are as widows. |
| 4 | εξ ημερων ημων ξυλα ημων εν αλλαγματι ηλθεν מֵימֵ֙ינוּ֙ בְּכֶ֣סֶף שָׁתִ֔ינוּ עֵצֵ֖ינוּ בִּמְחִ֥יר יָבֹֽאוּ׃ We have drunken our water for money; our wood is sold unto us. |
| 5 | επι τον τραχηλον ημων εδιωχθημεν εκοπιασαμεν ουκ ανεπαυθημεν עַ֤ל צַוָּארֵ֙נוּ֙ נִרְדָּ֔פְנוּ יָגַ֖עְנוּ *לא **וְלֹ֥א הֽוּנַ֖ח לָֽנוּ׃ Our necks are under persecution: we labour, and have no rest. |
| 6 | αιγυπτος εδωκεν χειρα ασσουρ εις πλησμονην αυτων מִצְרַ֙יִם֙ נָתַ֣נּוּ יָ֔ד אַשּׁ֖וּר לִשְׂבֹּ֥עַֽ לָֽחֶם׃ We have given the hand to the Egyptians, and to the Assyrians, to be satisfied with bread. |
| 7 | οι πατερες ημων ημαρτον ουχ υπαρχουσιν ημεις τα ανομηματα αυτων υπεσχομεν אֲבֹתֵ֤ינוּ חָֽטְאוּ֙ *אינם **וְאֵינָ֔ם *אנחנו **וַאֲנַ֖חְנוּ עֲוֺנֹתֵיהֶ֥ם סָבָֽלְנוּ׃ Our fathers have sinned, and are not; and we have borne their iniquities. |
| 8 | δουλοι εκυριευσαν ημων λυτρουμενος ουκ εστιν εκ της χειρος αυτων עֲבָדִים֙ מָ֣שְׁלוּ בָ֔נוּ פֹּרֵ֖ק אֵ֥ין מִיָּדָֽם׃ Servants have ruled over us: there is none that does deliver us out of their hand. |
| 9 | εν ταις ψυχαις ημων εισοισομεν αρτον ημων απο προσωπου ρομφαιας της ερημου בְּנַפְשֵׁ֙נוּ֙ נָבִ֣יא לַחְמֵ֔נוּ מִפְּנֵ֖י חֶ֥רֶב הַמִּדְבָּֽר׃ We got our bread with the peril of our lives because of the sword of the wilderness. |
| 10 | το δερμα ημων ως κλιβανος επελειωθη συνεσπασθησαν απο προσωπου καταιγιδων λιμου עוֹרֵ֙נוּ֙ כְּתַנּ֣וּר נִכְמָ֔רוּ מִפְּנֵ֖י זַלְעֲפ֥וֹת רָעָֽב׃ Our skin was black like an oven because of the terrible famine. |
| 11 | γυναικας εν σιων εταπεινωσαν παρθενους εν πολεσιν ιουδα נָשִׁים֙ בְּצִיּ֣וֹן עִנּ֔וּ בְּתֻלֹ֖ת בְּעָרֵ֥י יְהוּדָֽה׃ They ravished the women in Zion, and the maids in the cities of Judah. |
| 12 | αρχοντες εν χερσιν αυτων εκρεμασθησαν πρεσβυτεροι ουκ εδοξασθησαν שָׂרִים֙ בְּיָדָ֣ם נִתְל֔וּ פְּנֵ֥י זְקֵנִ֖ים לֹ֥א נֶהְדָּֽרוּ׃ Princes are hanged up by their hand: the faces of elders were not honoured. |
| 13 | εκλεκτοι κλαυθμον ανελαβον και νεανισκοι εν ξυλω ησθενησαν בַּחוּרִים֙ טְח֣וֹן נָשָׂ֔אוּ וּנְעָרִ֖ים בָּעֵ֥ץ כָּשָֽׁלוּ׃ They took the young men to grind, and the children fell under the wood. |
| 14 | και πρεσβυται απο πυλης κατεπαυσαν εκλεκτοι εκ ψαλμων αυτων κατεπαυσαν זְקֵנִים֙ מִשַּׁ֣עַר שָׁבָ֔תוּ בַּחוּרִ֖ים מִנְּגִינָתָֽם׃ The elders have ceased from the gate, the young men from their music. |
| 15 | κατελυσεν χαρα καρδιας ημων εστραφη εις πενθος ο χορος ημων שָׁבַת֙ מְשׂ֣וֹשׂ לִבֵּ֔נוּ נֶהְפַּ֥ךְ לְאֵ֖בֶל מְחֹלֵֽנוּ׃ The joy of our heart is ceased; our dance is turned into mourning. |
| 16 | επεσεν ο στεφανος της κεφαλης ημων ουαι δη ημιν οτι ημαρτομεν נָֽפְלָה֙ עֲטֶ֣רֶת רֹאשֵׁ֔נוּ אֽוֹי־נָ֥א לָ֖נוּ כִּ֥י חָטָֽאנוּ׃ The crown is fallen from our head: woe unto us, that we have sinned! |
| 17 | περι τουτου εγενηθη οδυνηρα η καρδια ημων περι τουτου εσκοτασαν οι οφθαλμοι ημων עַל־זֶ֗ה הָיָ֤ה דָוֶה֙ לִבֵּ֔נוּ עַל־אֵ֖לֶּה חָשְׁכ֥וּ עֵינֵֽינוּ׃ For this our heart is faint; for these things our eyes are dim. |
| 18 | επ ορος σιων οτι ηφανισθη αλωπεκες διηλθον εν αυτη עַ֤ל הַר־צִיּוֹן֙ שֶׁשָּׁמֵ֔ם שׁוּעָלִ֖ים הִלְּכוּ־בֽוֹ׃ פ Because of the mountain of Zion, which is desolate, the foxes walk upon it. |
| 19 | συ δε κυριε εις τον αιωνα κατοικησεις ο θρονος σου εις γενεαν και γενεαν אַתָּ֤ה יְהוָה֙ לְעוֹלָ֣ם תֵּשֵׁ֔ב כִּסְאֲךָ֖ לְדֹ֥ר וָדֽוֹר׃ You, O LORD, remain for ever; your throne from generation to generation. |
| 20 | ινα τι εις νεικος επιληση ημων καταλειψεις ημας εις μακροτητα ημερων לָ֤מָּה לָנֶ֙צַח֙ תִּשְׁכָּחֵ֔נוּ תַּֽעַזְבֵ֖נוּ לְאֹ֥רֶךְ יָמִֽים׃ Wherefore do you forget us for ever, and forsake us so long time? |
| 21 | επιστρεψον ημας κυριε προς σε και επιστραφησομεθα και ανακαινισον ημερας ημων καθως εμπροσθεν הֲשִׁיבֵ֨נוּ יְהוָ֤ה ׀ אֵלֶ֙יךָ֙ *ונשוב **וְֽנָשׁ֔וּבָה חַדֵּ֥שׁ יָמֵ֖ינוּ כְּקֶֽדֶם׃ Turn you us unto you, O LORD, and we shall be turned; renew our days as of old. |
| 22 | οτι απωθουμενος απωσω ημας ωργισθης εφ ημας εως σφοδρα כִּ֚י אִם־מָאֹ֣ס מְאַסְתָּ֔נוּ קָצַ֥פְתָּ עָלֵ֖ינוּ עַד־מְאֹֽד׃ But you have utterly rejected us; you are very angry against us. |