| 1 | εγω ανηρ ο βλεπων πτωχειαν εν ραβδω θυμου αυτου επ εμε אֲנִ֤י הַגֶּ֙בֶר֙ רָאָ֣ה עֳנִ֔י בְּשֵׁ֖בֶט עֶבְרָתֽוֹ׃ I AM the man that has seen affliction by the rod of his wrath. |
|---|---|
| 2 | παρελαβεν με και απηγαγεν εις σκοτος και ου φως אוֹתִ֥י נָהַ֛ג וַיֹּלַ֖ךְ חֹ֥שֶׁךְ וְלֹא־אֽוֹר׃ He has led me, and brought me into darkness, but not into light. |
| 3 | πλην εν εμοι επεστρεψεν χειρα αυτου ολην την ημεραν אַ֣ךְ בִּ֥י יָשֻׁ֛ב יַהֲפֹ֥ךְ יָד֖וֹ כָּל־הַיּֽוֹם׃ ס Surely against me is he turned; he turns his hand against me all the day. |
| 4 | επαλαιωσεν σαρκας μου και δερμα μου οστεα μου συνετριψεν בִּלָּ֤ה בְשָׂרִי֙ וְעוֹרִ֔י שִׁבַּ֖ר עַצְמוֹתָֽי׃ My flesh and my skin has he made old; he has broken my bones. |
| 5 | ανωκοδομησεν κατ εμου και εκυκλωσεν κεφαλην μου και εμοχθησεν בָּנָ֥ה עָלַ֛י וַיַּקַּ֖ף רֹ֥אשׁ וּתְלָאָֽה׃ He has built against me, and compassed me with gall and travail. |
| 6 | εν σκοτεινοις εκαθισεν με ως νεκρους αιωνος בְּמַחֲשַׁכִּ֥ים הוֹשִׁיבַ֖נִי כְּמֵתֵ֥י עוֹלָֽם׃ ס He has set me in dark places, as they that be dead of old. |
| 7 | ανωκοδομησεν κατ εμου και ουκ εξελευσομαι εβαρυνεν χαλκον μου גָּדַ֧ר בַּעֲדִ֛י וְלֹ֥א אֵצֵ֖א הִכְבִּ֥יד נְחָשְׁתִּֽי׃ He has hedged me about, that I cannot get out: he has made my chain heavy. |
| 8 | και γε κεκραξομαι και βοησω απεφραξεν προσευχην μου גַּ֣ם כִּ֤י אֶזְעַק֙ וַאֲשַׁוֵּ֔עַ שָׂתַ֖ם תְּפִלָּתִֽי׃ Also when I cry and shout, he shuts out my prayer. |
| 9 | ανωκοδομησεν οδους μου ενεφραξεν τριβους μου εταραξεν גָּדַ֤ר דְּרָכַי֙ בְּגָזִ֔ית נְתִיבֹתַ֖י עִוָּֽה׃ ס He has enclosed my ways with hewn stone, he has made my paths crooked. |
| 10 | αρκος ενεδρευουσα αυτος μοι λεων εν κρυφαιοις דֹּ֣ב אֹרֵ֥ב הוּא֙ לִ֔י *אריה **אֲרִ֖י בְּמִסְתָּרִֽים׃ He was unto me as a bear lying in wait, and as a lion in secret places. |
| 11 | κατεδιωξεν αφεστηκοτα και κατεπαυσεν με εθετο με ηφανισμενην דְּרָכַ֥י סוֹרֵ֛ר וַֽיְפַשְּׁחֵ֖נִי שָׂמַ֥נִי שֹׁמֵֽם׃ He has turned aside my ways, and pulled me in pieces: he has made me desolate. |
| 12 | ενετεινεν τοξον αυτου και εστηλωσεν με ως σκοπον εις βελος דָּרַ֤ךְ קַשְׁתוֹ֙ וַיַּצִּיבֵ֔נִי כַּמַּטָּרָ֖א לַחֵֽץ׃ ס He has bent his bow, and set me as a mark for the arrow. |
| 13 | εισηγαγεν τοις νεφροις μου ιους φαρετρας αυτου הֵבִיא֙ בְּכִלְיוֹתָ֔י בְּנֵ֖י אַשְׁפָּתֽוֹ׃ He has caused the arrows of his quiver to enter into my reins. |
| 14 | εγενηθην γελως παντι λαω μου ψαλμος αυτων ολην την ημεραν הָיִ֤יתִי שְּׂחֹק֙ לְכָל־עַמִּ֔י נְגִינָתָ֖ם כָּל־הַיּֽוֹם׃ I was a derision to all my people; and their song all the day. |
| 15 | εχορτασεν με πικριας εμεθυσεν με χολης הִשְׂבִּיעַ֥נִי בַמְּרוֹרִ֖ים הִרְוַ֥נִי לַעֲנָֽה׃ ס He has filled me with bitterness, he has made me drunken with wormwood. |
| 16 | και εξεβαλεν ψηφω οδοντας μου εψωμισεν με σποδον וַיַּגְרֵ֤ס בֶּֽחָצָץ֙ שִׁנָּ֔י הִכְפִּישַׁ֖נִי בָּאֵֽפֶר׃ He has also broken my teeth with gravel stones, he has covered me with ashes. |
| 17 | και απωσατο εξ ειρηνης ψυχην μου επελαθομην αγαθα וַתִּזְנַ֧ח מִשָּׁל֛וֹם נַפְשִׁ֖י נָשִׁ֥יתִי טוֹבָֽה׃ And you have removed my soul far off from peace: I forgotten about prosperity. |
| 18 | και ειπα απωλετο νεικος μου και η ελπις μου απο κυριου וָאֹמַר֙ אָבַ֣ד נִצְחִ֔י וְתוֹחַלְתִּ֖י מֵיְהוָֽה׃ ס And I said, My strength and my hope is perished from the LORD: |
| 19 | εμνησθην απο πτωχειας μου και εκ διωγμου μου πικριας και χολης μου זְכָר־עָנְיִ֥י וּמְרוּדִ֖י לַעֲנָ֥ה וָרֹֽאשׁ׃ Remembering mine affliction and my misery, the wormwood and the gall. |
| 20 | μνησθησεται και καταδολεσχησει επ εμε η ψυχη μου זָכ֣וֹר תִּזְכּ֔וֹר *ותשיח **וְתָשׁ֥וֹחַ עָלַ֖י נַפְשִֽׁי׃ My soul has them still in remembrance, and is humbled in me. |
| 21 | ταυτην ταξω εις την καρδιαν μου δια τουτο υπομενω זֹ֛את אָשִׁ֥יב אֶל־לִבִּ֖י עַל־כֵּ֥ן אוֹחִֽיל׃ ס This I recall to my mind, therefore have I hope. |
| 22 | חַֽסְדֵ֤י יְהוָה֙ כִּ֣י לֹא־תָ֔מְנוּ כִּ֥י לֹא־כָל֖וּ רַחֲמָֽיו׃ It is of the LORD's mercies that we are not consumed, because his compassions fail not. |
| 23 | חֲדָשִׁים֙ לַבְּקָרִ֔ים רַבָּ֖ה אֱמוּנָתֶֽךָ׃ They are new every morning: great is your faithfulness. |
| 24 | חֶלְקִ֤י יְהוָה֙ אָמְרָ֣ה נַפְשִׁ֔י עַל־כֵּ֖ן אוֹחִ֥יל לֽוֹ׃ ס The LORD is my portion, says my soul; therefore will I hope in him. |
| 25 | αγαθος κυριος τοις υπομενουσιν αυτον ψυχη η ζητησει αυτον αγαθον ט֤וֹב יְהוָה֙ לְקֹוָ֔ו לְנֶ֖פֶשׁ תִּדְרְשֶֽׁנּוּ׃ The LORD is good unto them that wait for him, to the soul that seeks him. |
| 26 | και υπομενει και ησυχασει εις το σωτηριον κυριου ט֤וֹב וְיָחִיל֙ וְדוּמָ֔ם לִתְשׁוּעַ֖ת יְהוָֽה׃ It is good that a man should both hope and quietly wait for the salvation of the LORD. |
| 27 | αγαθον ανδρι οταν αρη ζυγον εν νεοτητι αυτου ט֣וֹב לַגֶּ֔בֶר כִּֽי־יִשָּׂ֥א עֹ֖ל בִּנְעוּרָֽיו׃ ס It is good for a man that he bear the yoke of his youth. |
| 28 | καθησεται κατα μονας και σιωπησεται οτι ηρεν εφ εαυτω יֵשֵׁ֤ב בָּדָד֙ וְיִדֹּ֔ם כִּ֥י נָטַ֖ל עָלָֽיו׃ He sits alone and keeps silence, because he has borne it upon him. |
| 29 | יִתֵּ֤ן בֶּֽעָפָר֙ פִּ֔יהוּ אוּלַ֖י יֵ֥שׁ תִּקְוָֽה׃ He puts his mouth in the dust; if so be there may be hope. |
| 30 | δωσει τω παιοντι αυτον σιαγονα χορτασθησεται ονειδισμων יִתֵּ֧ן לְמַכֵּ֛הוּ לֶ֖חִי יִשְׂבַּ֥ע בְּחֶרְפָּֽה׃ ס He gives his cheek to him that strikes him: he is filled full with reproach. |
| 31 | οτι ουκ εις τον αιωνα απωσεται κυριος כִּ֣י לֹ֥א יִזְנַ֛ח לְעוֹלָ֖ם אֲדֹנָֽי׃ For the LORD will not cast off for ever: |
| 32 | οτι ο ταπεινωσας οικτιρησει κατα το πληθος του ελεους αυτου כִּ֣י אִם־הוֹגָ֔ה וְרִחַ֖ם כְּרֹ֥ב *חסדו **חֲסָדָֽיו׃ But though he cause grief, yet will he have compassion according to the multitude of his mercies. |
| 33 | οτι ουκ απεκριθη απο καρδιας αυτου και εταπεινωσεν υιους ανδρος כִּ֣י לֹ֤א עִנָּה֙ מִלִבּ֔וֹ וַיַּגֶּ֖ה בְ[t]נֵי־אִֽישׁ׃ ס For he does not afflict willingly nor grieve the children of men. |
| 34 | του ταπεινωσαι υπο τους ποδας αυτου παντας δεσμιους γης לְדַכֵּא֙ תַּ֣חַת רַגְלָ֔יו כֹּ֖ל אֲסִ֥ירֵי אָֽרֶץ׃ To crush under his feet all the prisoners of the earth. |
| 35 | του εκκλιναι κρισιν ανδρος κατεναντι προσωπου υψιστου לְהַטּוֹת֙ מִשְׁפַּט־גָּ֔בֶר נֶ֖גֶד פְּנֵ֥י עֶלְיֽוֹן׃ To turn aside the right of a man before the face of the most High, |
| 36 | καταδικασαι ανθρωπον εν τω κρινεσθαι αυτον κυριος ουκ ειπεν לְעַוֵּ֤ת אָדָם֙ בְּרִיב֔וֹ אֲדֹנָ֖י לֹ֥א רָאָֽה׃ ס To subvert a man in his cause, the LORD approves not. |
| 37 | τις ουτως ειπεν και εγενηθη κυριος ουκ ενετειλατο מִ֣י זֶ֤ה אָמַר֙ וַתֶּ֔הִי אֲדֹנָ֖י לֹ֥א צִוָּֽה׃ Who is he that says, and it comes to pass, when the Lord commands it not? |
| 38 | εκ στοματος υψιστου ουκ εξελευσεται τα κακα και το αγαθον מִפִּ֤י עֶלְיוֹן֙ לֹ֣א תֵצֵ֔א הָרָע֖וֹת וְהַטּֽוֹב׃ Out of the mouth of the most High proceeds not evil and good? |
| 39 | τι γογγυσει ανθρωπος ζων ανηρ περι της αμαρτιας αυτου מַה־יִּתְאוֹנֵן֙ אָדָ֣ם חָ֔י גֶּ֖בֶר עַל־*חטאו **חֲטָאָֽיו׃ ס Wherefore does a living man complain, a man for the punishment of his sins? |
| 40 | εξηρευνηθη η οδος ημων και ητασθη και επιστρεψωμεν εως κυριου נַחְפְּשָׂ֤ה דְרָכֵ֙ינוּ֙ וְֽנַחְקֹ֔רָה וְנָשׁ֖וּבָה עַד־יְהוָֽה׃ Let us search and try our ways, and return to the LORD. |
| 41 | αναλαβωμεν καρδιας ημων επι χειρων προς υψηλον εν ουρανω נִשָּׂ֤א לְבָבֵ֙נוּ֙ אֶל־כַּפָּ֔יִם אֶל־אֵ֖ל בַּשָּׁמָֽיִם׃ Let us lift up our heart with our hands unto God in the heavens. |
| 42 | ημαρτησαμεν ησεβησαμεν και ουχ ιλασθης נַ֤חְנוּ פָשַׁ֙עְנוּ֙ וּמָרִ֔ינוּ אַתָּ֖ה לֹ֥א סָלָֽחְתָּ׃ ס We have transgressed and have rebelled: you have not pardoned. |
| 43 | επεσκεπασας εν θυμω και απεδιωξας ημας απεκτεινας ουκ εφεισω סַכֹּ֤תָה בָאַף֙ וַֽתִּרְדְּפֵ֔נוּ הָרַ֖גְתָּ לֹ֥א חָמָֽלְתָּ׃ You have covered with anger, and persecuted us: you have slain, you have not pitied. |
| 44 | επεσκεπασας νεφελην σεαυτω εινεκεν προσευχης סַכּ֤וֹתָה בֶֽעָנָן֙ לָ֔ךְ מֵעֲב֖וֹר תְּפִלָּֽה׃ You have covered yourself with a cloud, that our prayer should not pass through. |
| 45 | καμμυσαι με και απωσθηναι εθηκας ημας εν μεσω των λαων סְחִ֧י וּמָא֛וֹס תְּשִׂימֵ֖נוּ בְּקֶ֥רֶב הָעַמִּֽים׃ ס You have made us as the waste and refuse in the midst of the people. |
| 46 | διηνοιξαν εφ ημας το στομα αυτων παντες οι εχθροι ημων פָּצ֥וּ עָלֵ֛ינוּ פִּיהֶ֖ם כָּל־אֹיְבֵֽינוּ׃ All our enemies have opened their mouths against us. |
| 47 | φοβος και θυμος εγενηθη ημιν επαρσις και συντριβη פַּ֧חַד וָפַ֛חַת הָ֥יָה לָ֖נוּ הַשֵּׁ֥את וְהַשָּֽׁבֶר׃ Fear and a snare has come upon us, desolation and destruction. |
| 48 | αφεσεις υδατων καταξει ο οφθαλμος μου επι το συντριμμα της θυγατρος του λαου μου פַּלְגֵי־מַ֙יִם֙ תֵּרַ֣ד עֵינִ֔י עַל־שֶׁ֖בֶר בַּת־עַמִּֽי׃ ס Mine eye runs down with rivers of water for the destruction of the daughter of my people. |
| 49 | ο οφθαλμος μου κατεποθη και ου σιγησομαι του μη ειναι εκνηψιν עֵינִ֧י נִגְּרָ֛ה וְלֹ֥א תִדְמֶ֖ה מֵאֵ֥ין הֲפֻגֽוֹת׃ Mine eye trickes down, and ceases not, without any intermission. |
| 50 | εως ου διακυψη και ιδη κυριος εξ ουρανου עַד־יַשְׁקִ֣יף וְיֵ֔רֶא יְהוָ֖ה מִשָּׁמָֽיִם׃ Till the LORD look down, and behold from heaven. |
| 51 | ο οφθαλμος μου επιφυλλιει επι την ψυχην μου παρα πασας θυγατερας πολεως עֵינִי֙ עֽוֹלְלָ֣ה לְנַפְשִׁ֔י מִכֹּ֖ל בְּנ֥וֹת עִירִֽי׃ ס Mine eye affects mine heart because of all the daughters of my city. |
| 52 | θηρευοντες εθηρευσαν με ως στρουθιον οι εχθροι μου δωρεαν צ֥וֹד צָד֛וּנִי כַּצִּפּ֖וֹר אֹיְבַ֥י חִנָּֽם׃ Mine enemies chased me sore, like a bird, without cause. |
| 53 | εθανατωσαν εν λακκω ζωην μου και επεθηκαν λιθον επ εμοι צָֽמְת֤וּ בַבּוֹר֙ חַיָּ֔י וַיַּדּוּ־אֶ֖בֶן בִּֽי׃ They have cut off my life in the dungeon, and cast a stone upon me. |
| 54 | υπερεχυθη υδωρ επι κεφαλην μου ειπα απωσμαι צָֽפוּ־מַ֥יִם עַל־רֹאשִׁ֖י אָמַ֥רְתִּי נִגְזָֽרְתִּי׃ ס Waters flowed over mine head; then I said, I am cut off. |
| 55 | επεκαλεσαμην το ονομα σου κυριε εκ λακκου κατωτατου קָרָ֤אתִי שִׁמְךָ֙ יְהוָ֔ה מִבּ֖וֹר תַּחְתִּיּֽוֹת׃ I called upon your name, O LORD, out of the low dungeon. |
| 56 | φωνην μου ηκουσας μη κρυψης τα ωτα σου εις την δεησιν μου קוֹלִ֖י שָׁמָ֑עְתָּ אַל־תַּעְלֵ֧ם אָזְנְךָ֛ לְרַוְחָתִ֖י לְשַׁוְעָתִֽי׃ You have heard my voice: hide not yours ear at my breathing, at my cry. |
| 57 | εις την βοηθειαν μου ηγγισας εν η σε ημερα επεκαλεσαμην ειπας μοι μη φοβου קָרַ֙בְתָּ֙ בְּי֣וֹם אֶקְרָאֶ֔ךָּ אָמַ֖רְתָּ אַל־תִּירָֽא׃ ס You drew near in the day that I called upon you: you said, Fear not. |
| 58 | εδικασας κυριε τας δικας της ψυχης μου ελυτρωσω την ζωην μου רַ֧בְתָּ אֲדֹנָ֛י רִיבֵ֥י נַפְשִׁ֖י גָּאַ֥לְתָּ חַיָּֽי׃ O LORD, you have pleaded the causes of my soul; you have redeemed my life. |
| 59 | ειδες κυριε τας ταραχας μου εκρινας την κρισιν μου רָאִ֤יתָה יְהוָה֙ עַוָּ֣תָתִ֔י שָׁפְטָ֖ה מִשְׁפָּטִֽי׃ O LORD, you have seen my wrong: judge you my cause. |
| 60 | ειδες πασαν την εκδικησιν αυτων εις παντας διαλογισμους αυτων εν εμοι רָאִ֙יתָה֙ כָּל־נִקְמָתָ֔ם כָּל־מַחְשְׁבֹתָ֖ם לִֽי׃ ס You have seen all their vengeance and all their imaginations against me. |
| 61 | ηκουσας τον ονειδισμον αυτων παντας τους διαλογισμους αυτων κατ εμου שָׁמַ֤עְתָּ חֶרְפָּתָם֙ יְהוָ֔ה כָּל־מַחְשְׁבֹתָ֖ם עָלָֽי׃ You have heard their reproach, O LORD, and all their imaginations against me; |
| 62 | χειλη επανιστανομενων μοι και μελετας αυτων κατ εμου ολην την ημεραν שִׂפְתֵ֤י קָמַי֙ וְהֶגְיוֹנָ֔ם עָלַ֖י כָּל־הַיּֽוֹם׃ The lips of those that rose up against me, and their device against me all the day. |
| 63 | καθεδραν αυτων και αναστασιν αυτων επιβλεψον επι τους οφθαλμους αυτων שִׁבְתָּ֤ם וְקִֽימָתָם֙ הַבִּ֔יטָה אֲנִ֖י מַנְגִּינָתָֽם׃ ס Behold their sitting down, and their rising up; I am their music. |
| 64 | αποδωσεις αυτοις ανταποδομα κυριε κατα τα εργα των χειρων αυτων תָּשִׁ֨יב לָהֶ֥ם גְּמ֛וּל יְהוָ֖ה כְּמַעֲשֵׂ֥ה יְדֵיהֶֽם׃ Render unto them a recompence, O LORD, according to the work of their hands. |
| 65 | αποδωσεις αυτοις υπερασπισμον καρδιας μοχθον σου αυτοις תִּתֵּ֤ן לָהֶם֙ מְגִנַּת־לֵ֔ב תַּאֲלָֽתְךָ֖ לָהֶֽם׃ Give them sorrow of heart, your curse unto them. |
| 66 | καταδιωξεις εν οργη και εξαναλωσεις αυτους υποκατω του ουρανου κυριε תִּרְדֹּ֤ף בְּאַף֙ וְתַשְׁמִידֵ֔ם מִתַּ֖חַת שְׁמֵ֥י יְהוָֽה׃ פ Persecute and destroy them in anger from under the heavens of the LORD. |